zaragoza

Zwaar zilver beringd, hooggeblondeerd, gezet en moeizaam trippend op linnen sleehakken, plofte ze neer aan het laatste vrije tafeltje in het midden van een van de eetstraatjes in het centrum van Zaragoza.
Zoals het gezette vrouwen betaamd, had ze ook een zware tas bij zich en een man in een streepjeshemd dat strak stond over zijn bierbuik, driekwart piratenbroek en blote voeten in bruine sandalen.
Hij plofte tegenover haar in een stoel en greep naar de kaart.
Zij zette haar grote tas behoedzaam op haar schoot. Hij vroeg iets waarop zij de tas gedecideerd naast zich zette op een andere stoel, met een voorzichtigheid waardoor ik dacht dat er wel een klein keffertje in zou zitten.
Zij keken broeierig.
Wij bestelden een hoofdgerecht.
Aan beide zijden liepen moeders met schoolkinderen in uniform langs, giechelende tieners, mannen in ‘t pak met laptop tassen.
De man aan de buurtafel schoof ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel.
De vrouw pakte opnieuw haar grote beige kunstleren tas. Greep niet naar een hond maar toverde als een volleerde goochelaar een sigaret tussen haar vingers die ze vervolgens aanstak met een aansteker die ze in de aanslag had. Fel blies ze de vlam uit en hoestte tegen de aansteker.
De man mompelde iets. Ze tuurde langs hem heen naar een groep elegant geklede voorbijgangers, ritste de tas los en trok er een iele chiwawa uit, die ze zwijgend over tafel aan de man overhandigde, alsof het een zakdoek was.
Die greep het beestje bij zijn namaak Swarowsky halsband en pootte het naast zich in de stoel. De vrouw knikte goedkeurend en zette haar grote tas dichtgeritst naast zich.
Ze haalde haar beringde hand door haar peroxyde gebleekte korte haar en keek triomfantelijk, met een gezicht van jammer maar bezet is bezet, naar twee mensen die net naar hun tafeltje stiefelden.