vagabundo

Wat doe je als je nog een uurtje in midwinters maar zonnig Madrid over hebt voor een bus je naar de luchthaven brengt? Je gaat wat afwachtend hangen op het dichtstbijzijnde plein, met je gezicht naar de zon.
We zijn niet de enigen. Het plein loopt vol met toeristen, met Madrilenen en met zwervers, los vagabundos, die je op veel plekken tegenkomt.
De man die mijn blik vangt, is op het bankje dat gehecht is aan een bloembak gaan zitten. Hij heeft een volgepakte tas op wieltjes bij zich en nog een serie plastic tassen. Hij stalt alles voor zich en naast zich uit en begint een extra stapel die met touw op de die wieltjes tas zit  gebonden, te ontknopen en snuffelt uitgebreid met zijn handen en met zijn neus in alle tassen.
Af en toe staat hij op en gooit wat weg in een prullenbak waar hij kennelijk met opzet dichtbij zit.
Mensen die langs lopen, bekijkt hij met geen blik, niet uit op iets.
Hij sorteert zijn hele hebben en houen en wanneer hij na ruim een kwartier langzaam en zeer zorgvuldig al zijn bezittingen opnieuw heeft geordend en ingepakt, legt hij behoedzaam een geel kleedje op de grond, ontdoet zich van zijn schoenen voor hij zijn voeten er op zet. Alsof hij thuis is …
Wanneer wij denken dat hij nu net als een collega zwerver, de hardstenen bank als bed gaat gebruiken om vele uren later het stram geworden lijf te strekken en een lege wijnfles in de prullenbak te deponeren, hebben we het bij het verkeerde eind.
Deze vagabundo op dit zonovergoten Madrileense plein zoekt diep in zijn ene zak naar een lap en haalt uit zijn andere zak een een blikje schoensmeer om kalm zijn schoenen te gaan poetsen …

Ik heb hem te lang in verwondering gadegeslagen om hem niet een blijk van bewondering te geven en stop hem in het voorbijgaan een biljet van vijf euro toe.

Volkomen verbaasd zegt hij, gracias.